Mijn nichtje van elf woont samen met haar mama, papa en haar zusje. Een kerngezin dus.
Iemand vroeg mij op een verjaardag of dat nu wel werkt met zo’n patchworkgezin. Ik vertelde wat over de complexiteit van het samengestelde gezin. Stel dat de vader een ander heeft en vertrekt uit het kerngezin. Dan hebben de kinderen te maken met een scheiding, verdriet en gekwetste ouders. Dat is een heftig proces voor ze waar je aandacht aan moet besteden terwijl je zelf ook niet op je best bent.  Wanneer papa dan ook nog  te snel zijn vriendin voorstelt aan de kinderen, kunnen kinderen dit als bedreigend ervaren.

Mijn nichtje met stemverheffing:
“Als papa een andere vriendin krijgt pest ik haar meteen weg….”

Iedereen moest lachen. Jammer genoeg is dit nu precies wat een stiefmoeder of -vader al te verduren heeft nog voordat er ooit contact is geweest met de kinderen. 

Hoe moet dat dan?
De kunst is om te beseffen dat in je kerngezin eerst je partner er was en daarna de kinderen.
In een samengesteld gezin is dat niet zo. Daar zijn de kinderen er eerst en komt de -nieuwe- partner daarna. Om een nieuwe relatie op te bouwen, moet iedereen die hiermee verbonden is, zich veilig voelen.  Zonder voorbij te gaan aan het verdriet (en de rouw) van jezelf, van je kinderen en ook van de andere biologische ouder.  Stel je kinderen voorop,  zodat zij kunnen voelen dat jouw liefde voor hen altijd heel, heel belangrijk blijft.  Sluit de andere ouder niet uit, kinderen willen vrijuit mogen houden van hun vader en hun moeder.   

Voor mijn lieve nichtje ziet het er naar uit dat papa nog wel even blijft. Als mama goed haar best doet, roept hij! Maar dat is een andere discussie.