Ze belt mij. Een gescheiden moeder.  Ze heeft twee dochters en een zoon.  En nu is ze verliefd. Notabene op een papa van het schoolplein. 

Deze papa heeft een zoon en een  dochter. En laten die meiden nu ook nog besties zijn.  (Mijn bestie: mijn beste vriend/vriendin)

Mijn Bestie

Weet je, zegt ze, wij zijn verliefd en hebben het fijn. We wonen apart en blijven dat ook voorlopig gewoon doen.  Onze kinderen vinden het reuze interessant, want naast besties worden ze nu ook nog meegenomen achter een verliefde papa en een verliefde mama aan.

Ze vertelt me ook  over hoe dit proces  gaande is, en ook hoe boos (of is het verdrietig, wanhopig, radeloos, in de rouw?)  de achterblijvende ouders zijn. Dan vraag ik haar: Wat is precies je hulpvraag aan mij?  Dan valt ze stil, en zegt ze na even: “Dat weet ik eigenlijk ook niet” 

Alleenstaande ouder

En dat vind ik goed nieuws.  Hier blijkt dat ze prachtig weet te verwoorden dat  verliefd zijn heel erg fijn voelt na een periode van ‘alleenstaande ouder’ zijn. En toch, heeft ze nog niet veel taal voor dat waar ze zich een beetje zorgen overmaakt. Wat wil ze eigenlijk vragen? Ze voelt feilloos aan dat dit zomaar ingewikkeld kan zijn.  De buitenwereld hè, zegt ze. Die vindt  van alles en daar willen we onze kinderen, maar ook graag onszelf op voorbereiden. Hoe doe je dat, een samengesteld gezin, op het schoolplein,  besties die nu stiefbroertjes –zusjes worden? 

We hebben buikpijn

Fijn om deze ouders te mogen begeleiden in dit proces. De dynamieken in het samengesteld gezin zijn complex en vaak (nog) niet zichtbaar. Maar wel voelbaar. We hebben buikpijn maar weten niet goed waarom, we lopen op onze tenen als zijn/haar kinderen komen. We hebben weer adem als ze weggaan.  En we willen zo graag anders. We willen het fijn hebben in ons huis, een thuis voor iedereen die hier (zo nu en dan) woont.

Ze wil meer weten en zucht. Zo, zegt ze, dat is eruit.  Wanneer  kunnen we een afspraak maken?