Een telefoontje van een stiefmoeder. Ze is burn out. Al jaren worstelt ze met haar rol binnen haar gezin.  Haar partner heeft 2 kinderen uit zijn eerste huwelijk en samen hebben zij nog een zoontje gekregen, nu inmiddels 2 jaar.  De onzichtbare dynamieken spelen ze parten. 

De pijn die zo gevoeld wordt, maar waar ze maar geen taal voor kunnen vinden.

Ze vertelde haar verhaal huilend. “Ik weet niet meer wat te doen. Ik heb zo ongeveer alles geprobeerd maar ik krijg het niet voor elkaar om met zijn oudste een goede band op te bouwen.”

Wat moet jij doen of juist laten?

Ik legde haar uit dat we samen gaan we kijken naar wat er gebeurt tussen jou en je partner, tussen jou en de kinderen.  Wanneer moet je iets laten, of juist iets doen? Wat is jouw rol als stiefmoeder en wat is de rol van jouw partner? Hij heeft naar jou te kijken en jij naar hem. Wat verlangen jullie van elkaar, is er ruimte voor jullie samen, hoe vul je elkaar aan als het even moeilijk wordt?

Het fundament

Samen bouwen jullie het fundament voor jullie samengestelde gezin. Als dat stevig staat kunnen we ook bepalen wat jullie waarden en normen zijn. Wat wil je die mooie kinderen meegeven in hun volwassen leven?  Dat hebben jullie samen voor te leven, met respect voor de andere wereld van het kind, de wereld bij zijn andere ouder. Kinderen hebben een voorbeeld nodig. In hun latere leven bepalen ze zelf wat ze daarvan vasthouden en ook wat ze zo overboord gooien. Niemand is perfect, ook ouders niet.  En dat is niet erg, als er maar ruimte is om er naar te kijken en eraan te werken om het anders te mogen doen. Veiligheid en genegenheid voor iedereen onder jullie dak.

Je moet van jouw probleem niet mijn probleem maken!

Ik nodig ze uit voor een gesprek. Ze is enthousiast en gaat overleggen met haar man.  Een dag later stuurt ze me een mail:  Ze schrijft: 

Ik heb het met Leo besproken om  eea samen op te pakken.  Leo vindt het onzin, het is mijn probleem en ik moet van mijn probleem niet zijn probleem maken. 

Ik ben zo in de war, wat moet ik doen?  De afgelopen jaren heb ik al meerdere keren begeleiding gezocht om te dealen met de problematiek die het samengeteld gezin met zich meebrengt en in ons geval dus zijn oudste kind.

Het telefoongesprek dat wij gisteren hadden heeft mij doen beseffen dat het juist niet alleen mijn probleem is.  Wat een verdrietige eye opener is dit. Hij wil er van wegblijven en al helemaal geen derde erbij halen voor hulp. 

Wellicht moet ik mijn conclusies trekken. Kan ik wel verder met deze man?  Laat onze afspraak toch maar doorgaan. Hopelijk keert het tij, en zo niet, kun jij mij dan begeleiden naar een leven als alleenstaande ouder?

Als er een beweegt, beweegt alles mee

Tja, dit is ook wat er soms is. Natuurlijk mag je alleen komen, als je zelf iets in beweging zet, beweegt je gezin vanzelf mee, maar wat getuigt het van liefde als je partner meekomt.
Jullie zorgen samen voor deze kids, ieder in zijn eigen rol als ouder of stiefouder.  En ja, dat is complex. Ik kan je/jullie helpen om aan je gevoel woorden te geven.  Dat maakt het voor jezelf en voor de ander een stuk makkelijker om elkaar te begrijpen.

En met haar burn out plofte ze op de bank, om in een diepe slaap te vallen. Morgen weer een dag.