Gisterenavond gingen we met vijven uiteten. Zomaar, omdat we graag effe bijkletsen, en ook wel een beetje voor moeders, ikke dus, omdat de jongste binnenkort gaat samenwonen met zijn vriendinnetje.  Het ging even door mijn gedachten dat dit dan een van de laatste keren zou zijn dat we met vijven na zo’n avondje gezamenlijk in ons huis zouden slapen. Oudste zoon woont al 5 jaar op zichzelf, maar als hij een feessie in de buurt heeft, slaapt hij bij ons. Op zijn oude kamer, weer even een beetje thuis. Daar houden moeders van.  ’s Morgens een worstenbroodje bij het ontbijt. Heerlijk!

Vanmorgen was dat ook weer zo.  We zaten aan tafel en toen zei onze schoondochter plotseling:

“Ik rij toch zo maar even naar ons huis, want er brandt nog een lamp op de overloop!!!!

Huh, wij vielen bijna van onze stoel, wat gebeurt hier nu???   

Vorige week hoorde ik haar ’s morgens vertrekken naar haar werk, maar ik meende te horen dat de voordeur niet helemaal goed dicht was…. Ik mijn bed uit, en wat bleek:
In de keuken brandde het licht, in het kantoortje, in de hal, én de voordeur stond inderdaad open…

En nu ging ze naar haar eigen huis om de lamp toch maar even uit te zetten!!

Wat gebeurt er in die hersenen van mensen die van ‘kinderen thuis’ naar ‘volwassen mensen in hun eigen huis’ transformeren??

Ben benieuwd naar onze energierekening volgend jaar…

En toch, wat ben ik trots als moeder, dat ze na 8 maanden elke dag verbouwen naast hun werk, dadelijk gaan vertrekken naar een prachtig huis, wat dan hun thuis gaat worden.
Misschien ooit ook met kids die de lampen niet uitzetten, de deur niet goed dichtdoen, en nooit de kapstok gevonden hebben…

Wat hou ik toch van die rotjong!