Zondagmiddag, ik hoef niks, lekker luieren, beetje bloggen, beetje mijmeren.  Manlief in het buitenland, ik ga met een vriendin in de Verkadefabriek een filmpje pikken. 

Net voordat de zaaldeur dicht gaat, komen er twee dames binnen. Ze ploffen naast ons neer. Iedereen is stil of fluistert, maar één van de twee dames praat net iets te hard. De ander fluistert terug. Ik meen te horen dat ze ‘je moet niet zo hard praten’ zegt. 

Figlia Mia (mijn dochter) is een prachtige Italiaanse film die laat zien hoe loyaal kinderen zijn, al zijn de omstandigheden nog zo beroerd. Het meisje in deze film gaat heel ver om de goedkeuring van haar biologische moeder te krijgen. Het meisje van tien vecht en vermant zichzelf steeds en overschrijdt daarbij haar grenzen behoorlijk.

De pleegmoeder vecht ook, maar met een ander doel.  Ze vecht om het meisje in het gareel te houden en weg van haar biologische moeder. Zij gaat zover dat ze de biologische moeder zelfs van het eiland wil sturen. Ze heeft daar haar laatste, zuurverdiende, geld voorover.  

Kinderen hoeven niet voor hun ouders te zorgen, maar toch gebeurt dit redelijk vaak. Het is nooit de intentie van de ouder, wel onmacht. 

Als de film voorbij is, blijft iedereen nog even zitten. Het is stil in de zaal als de dame naast me opstaat -en weer iets te hard- zegt: ‘Nou ja, wat een stom einde zeg!’
Ik ben het niet met haar eens. De film eindigt prachtig vind ik.
Bijzonder te zien hoe ver loyaliteit gaat, soms zelfs met gevaar voor eigen leven.